แต่จำไว้นะ เพ็ญลำเพา
ถ้าคุณมีเรื่องเดือดร้อนหรือคับแค้นใจอย่างไรก็ตาม
ไม่ต้องวิตกอะไรทั้งนั้น ผมจะมาหาคุณทันที”
“คุณจะรู้ได้อย่างไรค่ะ?” เพ็ญลำเพาฉงน
“ผมรู้ซีน่า” เขาตอบยิ้มๆ
“เวลาไม่คอยท่า ผมต้องรีบไป ขอกุหลาบผมดอกหนึ่งได้มั้ย?”
เพ็ญลำเพาหน้าเรื่อ ดึงกุหลาบที่เอวส่งให้ทั้งช่อ
เขายกดอกกุหลาบแรกแย้มสามดอกนั้น ขึ้นจรดริมฝีปาก
แฮปปี้ เบิร์ธเดย์ ซินเดอเรลลาที่รัก”
“ขอบคุณค่ะ ซอร์โร”
“คิดถึงผมบ้าง”
“ค่ะ ฉันจะคิดถึงคุณ”
“จนกว่าเราจะพบกันอีก”
แล้วเพ็ญลำเพาก็พบตัวเองยืนอยู่เดียวดายบนลานเฉลียง
เด็กสาวเท้าแขนฉะโงกตัวออกไป
มองสุมทุมพุ่มไม้ที่เห็นตะคุ่มอยู่ในสวนเบื้องล่าง แต่ไม่มีอะไรไหวติงเลย
มีแต่เสียงห้าวทุ้มลอยแผ่วเหมือนแว่วมากับสายลม
“ผมรักคุณ เพ็ญลำเพา”